به نام آفریدگار مهر
آقااجازه!
سلام!
سلام!!
سلام!!!
چند بار سلام می دهی؟! مگر نمی بینی پاسخی نیست؟!
دقت کردید؟! همین سر جمع یک خط شرح حال دنیای ما آدمها بود!
پاسخی برای سلام مان نمی یابیم... انگار فقط باید همیشه پاسخ بدهیم!
راحت تر حرف می زنم!
انگار فقط باید جواب سلام دهیم. آدمهای این دوره و زمانه آدمهای جواب بده نیستند، آدم های جواب گیر هستند!
سراغشان را که نگیری دلخور می شوند و ناراحت. لب به شکوه می گشایند که ای بی معرفت هیچ معلوم هست کجایی؟!
فراموشم کردی! و...
یک بار با خودشان گفته اند که فلانی پیدایش نیست کجا مانده؟!
سراغش را بگیریم گناه نمی شود که هیچ، قول می دهم ثواب هم داشته باشد!
همش توقع دارند کسی پیدا شود و دستشان را بگیرند، غافل اینکه مرام و مسلک انسانی دست گیری ست نه تکیه کردن!
موجود هم این همه طلبکار و متوقع و منفعت طلب!
منافعشان که گل می کند سراغ همدیگر را می گیرند، در غیر اینصورت سال به سال هم که نباشی...خب نباش!
به جایی از دلشان بر نمی خورد!
با توام رفیق!
این حرفها بیشتر از آنکه درددل یا دل درد! باشد تلنگری بود برای یادآوری مرام و مسلک انسانی!
دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
آخ انسان! چقدر دلم برای انسان کامل تنگ شده...
آقا اجازه! دلم برایتان تنگ شده...
