دلش هوایی شده بود... از دود و دم شهر و نفس آدمها بریده بود. هوای پرواز می کرد.
اما هنوز بال هایش کوچک بودند... قدرت پریدن نداشت...
چقدر سخت است دلت هوای پرواز داشته باشد اما همچون جوجه کوچکی باشی که فقط پرواز بزرگترهایش را نظاره می کند و خود...
همین که وصف آنانی که به شوق زیارت حضرت دوست کفش از پای دل کنده و رهسپار کویش بودند را می شنید،
حسرت تمام وجودش را فرا می گرفت...
شنیده بود روز قیامت را یوم الحسره می نامند،
اما انگار دنیا هم برای اینکه از آخرت عقب نیفتد دست به کار شده بود...
و حالا او مانده بود و حسرت...
او مانده بود و خجلت از روی یار که کوله بارش تهی بودند از هرچه روسفیدی...
جز امید به اقیانوس بیکران رحمت الهی هیچ نداشت، هیچ...
مثل همیشه از قافله عاشورا و اربعین عقب ماند، عقب...
در کوی نیک نامان ما را گذر ندادند گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را
