بسم الله الرحمن الرحیم
سلام آقای خوبم
آقاجانم اجازه!
اهل فیلم دیدن نبود.
نه اینکه فیلمها دارای محتوای بسیار غنی هستند! وقتش را برای این قسم کارها نمیگذاشت مگر اینکه درحین انجام کاری تلویزیون هم روشن می‌بود، این مواقع بود که توفیق اجباری نصیبش می‌شد و گوشه هایی از برخی فیلمها را می‌دید.
اینطوری، هم وقتی نمیگذاشت، هم کلیتی از فیلم دستش می اومد...
و اما بعد...
مشغول انجام کارهایش بود. تلویزبون هم روشن بود و فیلم حوالی پاییز در حال پخش بود. خب قطعا این فیلم هم پیامهایی برای مخاطب داشت.
داستان رسید به گفتگوی اعضای خانواده با چند نفر که در مورد فاجعه منا تحقیق می کردند.
یکی از همان آقایان توجیهی برای رفتار نیروی های سعودی در منا اورد که دادش بلند شد!
گفت: ظاهرا نیروهایی که حج را مدیریت میکردند اخیرا تغییر کرده بودند و قاعدتا نیروهای بی تجربه ای بودند، به همین دلیل مدیریت و برنامه ریزی ضعیف بود!
واقعا صدایش بلند شد. یعنی واقعا دست اندرکاران ساخت فیلم، مخاطب را به این دلیل تا اینجا آورده بودند که این حرف را بزنند و بگویند فاجعه منا تحت تاثیر مدیریت ضعیف بوده است!
پناه بر خدا!!
یعنی اگر کس و کار خودتان هم در فاجعه منا کشته می شدند باز هم این حرف را می زدید! احساس نمی کنید این توهین به شعور و احساس مخاطب است که بگویید این تعداد کثیر کشته ها، در اثر بی تجربگی اتفاق افتاده است!
متاسفانه غالب اصحاب رسانه کار را به جایی رسانده اند که باید بگوییم:
ما را به خیرتان امیدی نیست شر مرسانید!
نخواستیم برای این مملکت فیلم بسازید.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام آقای خوبم
آقاجانم اجازه!
"یا لیتنی کنت معکم فأفوز فوزاً عظیما..." جمله ای بود که ذهنش را درگیر کرده بود.
برای خودش جمله را تحلیل کرد، فکر کرد که در واقعه عاشورا معنای این جمله یعنی چه؟
ساده بود!
یعنی اگر مرد بودی باید شمشیر به دست، از امامت مقابل یک لشکر 30هزار نفری دفاع میکردی و در آخر هم قطعه قطعه می‌شدی..!
اگر هم زن بودی تازیانه میخوردی...
و به اسارت می بردنت و همه آن اتفاقاتی که گفتنش روضه مکشوف است!
یعنی آدمهایی که وقتی یاد مصیبت اباعبدالله الحسین سلام الله علیه میفتند، چنین می گویند حاضرند تمام این اتفاقات را تحمل کنند؟!
و اما بعد...
سر کلاس دانشگاه نشسته بود.
آخر کلاس قرار شد دانشجویان، گروهی در فضای مجازی تشکیل دهند تا مطالبی که استاد به نماینده ارسال می‌کند در گروه قرار داده شود.
طبق معمول نظرات در مورد اینکه کدام پیامرسان را انتخاب کنند مطرح شد.
اسم تلگرام و واتساپ که به میان آمد، دو نفر از دانشجویان گفتند: استفاده از تلگرام اشکال دارد. چرا از ایرانی استفاده نمی‌کنید؟! از سروش استفاده کنید.
پاسخی که دریافت شد جالب بود.
نماینده گفت آخر همه سروش ندارند!
با خودش فکر کرد مگر نصب یک پیامرسان چه زحمتی دارد که حاضر نیستیم به هوای اطاعت از حرف ولی امر مسلمین جهان متحملش شویم؟!
اطاعتی که سفارش امام زمان سلام الله علیه هست و خدمت به جامعه اسلامی است. جامعه ای که قرار است به سمت تمدن اسلامی پیش برود.
تمدنی که ان شاءالله قرار است زمینه ساز ظهور حجت خدا سلام الله علیه شود.
یاد عبارت " یا لیتنی کنت معکم" افتاد!
از خودش سوال کرد حاضر نیستیم کمی صبوری کنیم و زحمت نصب و کار کردن با پیامرسان ایرانی را به خود بدهیم، چگونه می‌خواهیم در راه امام قطعه قطعه شویم!!!
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام آقای خوبم
آقاجانم اجازه!
داشت به تفاوت ها فکر می‌کرد، تفاوت میان انسان‌ها...
یادش آمد وقتی آدم می‌خواهد با کسی ارتباط بزند، یکی از راه‌هایش این است که از طریق وجوه اشتراکش با طرف مقابل اقدام می‌کند.
آن وقت این وجوه اشتراک هستند که سبب کشش آدمها به سمت یکدیگر می‌شوند. همان جمله معروف: الجنس مع الجنس یمیلون!
بنابراین تفاوت ها هم همین کار را در حالت عکس انجام می دهند.
البته از آنجایی که انسان تنوع طلب است و «فی کل جدید لذه!» اولش تفاوت ها برایش جذاب می‌شوند، اما بعد از مدتی دافعه ایجاد میکنند.
در واقع طبق همین قاعده تنوع طلبی اگر آدم دل به خودخواهی‌هایش بدهد، تفاوت‌ها زود برایش تکراری میشود و یا در تزاحم با خواسته هایش قرار می‌گیرد.
قبول دارم، بعضی از تفاوت‌ها خط قرمز آدم هستند. البته می‌دانید خط قرمز زمانی منطقی ست که خداخواهانه باشد وگرنه میشود خودخواهانه!
خط قرمزهای خدا را نمی‌شود کنار گذاشت، یعنی نباید کنار گذاشت!
اما تفاوت‌هایی که حاصل خط قرمزهای من درآوردی است و نشأت گرفته از منیت آدم!!! و حاضر نیستیم از آنها در بعضی از موقعیت‌ها بگذریم.
اینجاست که این تفاوت‌ها آرام آرام رابطه آدمها را مضحمل می‌کند! مثل کاری که جوهرنمک می‌کند! منتهی خیلی نرم و بی سروصداتر از آن!
آن قدر نرم که زمانی متوجه می‌شویم که دیگر کار از کار گذشته و میشود حکایت همان شتری که به حدی بار روی آن گذاشته بودند که با یک پر سقوط کرد! یعنی دیگر تاب همان یک پر را هم نداشت.
این‌گونه میشود که طناب محبت بین آدمها به حدی نازک میشود که با یک رفتار یا یک دلخوری دیگر تاب نمی‌آورد و پاره میشود.
قید همه چیز را می‌زند، قید همه آن نان و نمکی که با هم خورده‌اند و همه لحظات خوبی که داشته‌اند....!
و ما باز غافل از اینکه چرا چنین شد؟ و امان از منیت!!! و ما أدرئک منیت!
و پناه بر خدا از راه‌کارهای ابلیس که نمی‌گذارد منصفانه در مورد خودت قضاوت کنی و بازی‌ات می‌دهد. می‌گوید بیا و رها کن این رابطه را تا طرف مقابلت کمتر از دستت اذیت شود!
الله اکبر!
امان از این وسوسه های ابلیس و ساده‌انگاری آدمیزاد، که به این موضوع فکر نمی‌کند اگر من واقعا می‌خواهم طرف مقابلم کمتر اذیت شود خب کمی این تفاوتهای قابل اغماض را کنار بگذارم.
تفاوت‌هایی که خط قرمز خدا نیستند.
غافل اینکه خدا هم سربعضی تفاوت‌ها میگذرد!
آنها را با تفاوت‌هایشان می پذیرد.
یعنی ترجیح می‌دهد بنده‌اش را نگه دارد و سریع او را از دایره ولایت پرت نمی‌کند بیرون. حتی با همین اغماض‌ها الفت را میان قلوب مومنین حفظ می‌کند.
ما آدمها را چه میشود که از خدا جلو می‌‌زنیم؟؟؟
تا حالا فکر کردیم که پافشاری روی خط قرمزهای غیرمنطقی در واقع پاگذاشتن روی خط قرمزهای خداست!!!
حرف آخر:
خدای خوبم
توفیق بده عالم بی عمل نباشم...
پ. ن:
و این گونه میشود که لحظات شیرین زندگی تبدیل به تلخ ترین تجربه های آدم میشود و می‌شویم حکایت آدمی که از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد...
بسم الله النور
سلام آقای خوبم
آقای خوبم اجازه!
هر چیزی را تاریخ انقضائی است و فنائی.. مگر آنان که به سرچشمه بقاء متصل شده اند و شاید کمتر کسی باشد که فکر کند دوستی که سروکارش با دل و محبت است و دوستی های خیلی صمیمی که بدجوری به هم گره می خورند، یک روزی به خط پایان برسند! و منقضی شوند!
و چه دردناک است که این خط پایان یک دشمنی باشد سخت و شدید!
آنقدر که دلت نخواهد سر به تن رفیقت باشد!
این آیه را خوانده ای؟
آیه 67 سوره مبارکه زخرف را می گویم:
الْأَخِلَّاءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِینَ.
می بینی!
همه با هم دشمن می شوند، دشمن!
دوست ها با هم دشمن می شوند! و چه تلخ!
روز دشمنی دوستان است! مگر...
مگر آنان که دلهایشان را با تقوا به هم گره زدند نه با طناب های پوسیده هوی و هوس!
و اما بعد...
تا حالا به قوت دوستی هایمان فکر کرده ایم؟
به تقدسی که عبارت دوست و دوستی برایمان دارد..
یا شاید هم تقدسی نداشته و دوستی فقط یک راهی بوده برای رسیدن به خواسته هایمان!
پ ن:
داشتم به این فکر می کردم چطور می توان امیدوار بود دوستی هایی که در دنیا -که متاع قلیل است و هزار پرده نیت های ما را پوشانده-، دوام نمی آورند در آخرت -به آن وسعت و بی پردگی- تبدیل به دشمنی نشوند!!!
حواسمان باشد دور نخوریم و دیگران را هم دور نزنیم که آخرش منجر به پیچیدن خودمان می شود!
آخر عالم صاحب دارد!
می دانی که؟؟!!!!
بسم اللّه النور
سلام آقای خوبم
آقای خوبم اجازه!
یا من إلیه شکوت احوالی...
خدایا
شده ام کسی که بیش از آنکه شکر نعمتت را به جای آورد، زبان به گلایه می‌گشاید!
خدایا
در مکانی قرار گرفته ام که احساس میکنم تأثیر و تأثر زمان و مکان از معنویتم می‌کاهد.
آمده بودم علم کسب کنم به امید آنکه نوری شود در دلم، تا راه را از بیراهه تشخیص دهم، اما نمیدانم چرا هر چه چشم باز میکنم نوری نمی بینم و هر چه زبان باز میکنم از نور نمیگویم!
چه بر سرم آمده؟؟
نمی دانم اشکال از مکان است یا مکین؟!
و باز هم نمیدانم اینجا کجاست که تا قدم در آن می‌گذارم از خودم فرسنگها فاصله میگیرم، همان خودی که شاید گهگاهی کمی به تو نزدیک میشود.
آه.. و فقط آه..
پ.ن:
باید از سمت خدا معجزه نازل بشود
که دلم، باز دلم، بازدلم، دل بشود
خدایا
خیر را بر من مقدر کن و مرا همان قرار ده که خود میخواهی و مرا از گزند هر آنچه ظلمت نامیده میشود مصون بدار.
بسم الله النور
سلام آقای خوبم
اسعدالله ایامکم و رفع الله مقامکم
آقاجانم اجازه!
مربی پرورشی بود، با همه مسئولیت هایی که روی دوشش احساس می کرد و البته نگران از همه کم کاری هایش
بنا به روال سالهای گذشته، جشنواره فرهنگی هنری آموزش و پرورش شروع شد.
معاون پرورشی بنا به دغدغه مسئولین مدرسه، هم و غمش را روی سرود گذاشت. بسیار با بچه ها کار کرد، با دانش آموزان دختر دوره متوسطه.
روز موعود فرا رسید، روز مسابقه!
بچه ها بعد از کلی تلاش عازم محل مسابقه شدند. کلی هم برای تخلیه استرس شان، در مسیر در مینی شعر خواندند (از نوع هرچه که دلشان میخواست!) و کلی هم جیغ و سوت زدند!
خلاصه مسابقه اجرا شد و دانش آموزان رتبه اول را کسب کردند و به مرحله استانی صعود کردند.
حالا باید تلاش بیشتری می کردند. تلاش هم کردند اما نه به اندازه تلاششان در مرحله ناحیه!
وارد محل مسابقه شدند. اول هیبت گروه هایی که نوبت اجرایشان قبل از آنها بود آنها را کمی ترساند! اما اتفاق دیگری توجه برخی شان را توجه کرد. البته بهتر بگویم برخی را نگران کرد، چون برای همه مهم نبود!
حضور چند نفر آقا در سالن مسابقه!
از همه بیشتر مسئولین مدرسه که همراه رفته بودند شاکی شدند.
معاون مدرسه با یکی از مسئولین مسابقه صحبت کرد و گفت که وقتی دانش آموزان ما سرود می خوانند آقایان نباید در سالن باشند.
آنها قبول کردند.
مسابقه برگزار شد. بچه ها پس از اجرا سوار مینی بوس شدند و برگشتند و باز هم همان قصه سوت و شعرخوانی و کف و جیغ و . . .
و این وسط یک سوال برایش ایجاد شد:
فرق اون آقایون مسئول با آقای راننده چی بود ؟!
بسم الله النور
سلام آقای خوبم
آقای خوبم اجازه!
طی برنامه هایی که برای بصیرت افزایی مخاطبین داشتند تصمیم گرفتند از وجود یکی از سخنرانان برای شفاف کردن فضای سیاسی استفاده کنند.
دو سه جلسه ای برنامه برگزار شد.
جلسه سوم بحث کمی داغ شد. مخالفین از این که مخالف نظراتشان اطلاعاتی داده شده بود معترض بودند.
یعنی یه جورایی داغ کرده بودند!
وقتی بهشان میگفتند: خب اعتراض می کردید، میگفتید فلان قسمت حرفتان غلط است میگفتند، نه! می ترسیم! از کجا معلوم که ما را نگیرند!
چه روزگاری ست! فعلا که در مملکت به رهبر به صورت علنی بدوبیراه می گویند و راست راست زندگی شان را میکنند اما تا می آئیم عملکرد رئیس جمهور را نقد کنیم متهم می شویم به بیسوادی و بی شناسنامه ای!
خلاصه قبول نمی کردند! البته جالب بود که یه جورایی ترسو بودنشان را اثبات می کردند که حرفی را می زدند اما حاضر نبودند پای آن بایستند!
میگفتند خاتمی برای همین نظام است! اگر هم بد است خروجی همین نظام است!!! و امثال خاتمی هم همینطور!
اما همین ها حاضر نبودند در راهپیمایی 22 بهمن شرکت کنند تا نشانی برای اینکه خواستار ماندگاری این نظام هستند، باشد! بالاخره اگر آقای روحانی را میخواهید خب نظامی که او رئیس جمهورش شده راهم باید بخواهید!
خلاصه!
یکی دو روزی گذشت و شد 22 بهمن!!!
جمعیت حرکت می کردند و شعار می دادند تا اینکه...
یک جوانی بالای مزدا رفته بود و داشت مقوایی که روی آن شعار نوشته بود را علم می کرد. شعاری که متنش این بود: دولت بی کفایت، استعفا استعفا!!!
اما نگذاشتند دقایقی بیشتر بگذرد، بدون اینکه جوان بینوا جنجالی بکند، ریختند روی سرش و از ماشین آوردنش پایین و دست گذاشتن روی دهانش و بردند!!!
دیگر مانده بود جلوی جمعیت بکنندش توی گونی!!!
دلش میخواست آنهایی که یکی دو روز پیش دم از آزادی بیان برپا شده توسط دولت و محدودیت توسط بچه مذهبی ها می زدند! و سپاه را متهم می کردند، بودند و این صحنه را می دیدند.
در حالی که حالا چسباندن یک شعار روی مقوا کار خاصی را انجام نمی داد.
البته در همه جای دنیا اگر دولتی وظایفش را درست انجام ندهد و حتی به ضرر مملکتش عمل کند باید جواب بدهد!
نه اینکه مخالفینش را جلوی جمعیت پایین بکشند و با خودشان ببرند!
و این قصه تا بصیرت افزایی ملت ادامه دارد!!!
