بارها اين تجربه تلخ را تجربه کرده بود و هر بار به بعد از شنيدن نيش و کنايه هاي ديگران يادش مي افتاد که توکلش چقدر ضعيف شده که به دلداري ديگران محتاج شده و نهايتا اين حديث يادش مي آمد که غم مومن در دلش و شاديش در چهره است و باز بيشتر خود را سرزنش مي کرد از اينکه باز بازنده امتحان الهي شده و شايد مومن نيست که علامت مومن را ندارد اما چنديست در شدذت سختيها هم به کسي وابسته نيست و با کسي درد و دل نمي کند جز خدا، احساس تنهايي سختي مي دهد اما وقتي خود و خدا را با هم تنها مي بيند احساس مي کند بزمش کامل و شيرين گشته
مي ارزيد، مي ارزيد آن تنهايي به شيريني بعدش، شيريني آغوش خدا


گر چه منکر شناخت دوستان در سختي ها نيست که دوست خوب، خود را در سختي ها نشان مي دهد