إِنَّا عَرضْنَا الاَمانَةَ عَلي السَّمَـاواتِ والأرْضِ وَالْجِبَالِ فَأبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَها واشْفَقْنَ مِنْهَا وحَملهَا الإِنْسَـانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُوماً جَهُولاً ( = ما امانت را بر آسمان ها و زمين و کوه ها عرضه داشتيم، اما از تحملش سر باز زدند و از آن ترسيدند. اما انسان آن را حمل کرد که همانا ستمگر و جاهل بود.)
