گفتی ما بچه هایمان را صدا می کنیم، شما بچه هایتان را صدا کنید.

ما زنهایمان را می آوریم، شما هم زنهایتان را بیاورید.

ما می آئیم، شما بیائید.

ما می ایستیم اینطرف، شما آنطرف.

ما می گوییم خدا، شما می گویید خدا.

ما می گوییم هر کی راسته، بماند.

شما می گویید هر کی ناراسته، عذاب او را بگیرد.

یادت هست این حرفها را؟ خب اگر یادت هست پس کجایند؟ کجایند بچه هایتان؟

کجایند زنهایتان؟ شما همین قدر هستید؟ ملتتان پنج نفره هستند؟ ما چشمهایمان عوضی می بیند یا راستی راستی پنج تائید؟

طرف ما را نگاه کن! تا چشم می بیند آدم ایستاده. هر چی نصرانی بوده آوردیم.

فقط چند تاصف پیرمرد داریم، دیگر چه رسد به زن و بچه.

حالا اقلا بگو این مردمت بیایند جلوتر! بگو بیایند زیر آن درخت روبرویی تا همدیگر را ببینیم.

اسقف ما می گوید: ترا به روح عیسی مسیح، بگو آن دو تا بچه دست هایشان را بیاورند پایین. بگو آن خانم از زمین بلند شود.

بگو آن بلند بالا که شانه به شانه ات ایستاده، نگاهش را از آسمان بگیرد.

اسقف ما می گوید: این هایی که من صورتهایشان را می بینم، اگر نفرین کنند، نسل ما از زمین بر می افتد.

می گوید:« بگو ما تسلیمیم».