بسم الله الرحمن الرحیم
سلام آقای خوبم
آقاجانم اجازه!
چند سال پیش وقتی توفیق داشت در شجره طیبه صالحین فعالیت کند و مربی حلقه نوجوانان راهنمایی باشد خدمت یکی از اساتید رسید.
کسی که کلی در کار تربیتی سررشته داشت.
دو ساعت با هم صحبت کردند. ساعت 12 تا 2 نیمه شب!
چاره ای نبود. فرصت دیگری نبود که بخواهد از محضر استاد استفاده کند.
یکی از جملات مهمی که شنید و یاد گرفت این بود:
تا به متربیانت به چشم فرزندان خودت نگاه نکنی نمی توانی کاری برایشان انجام دهی!
باید مثل بچه خودت دوستشان داشته باشی!
حالا چند سالی میگذرد و این جمله در موفقیت او در کار تربیتی معجزه کرد!
مدعی نیست که صددرصد در کار تربیتی موفق یوده است اما هر چه توانسته روی بچه هایش به لطف خدا تاثیر بذارد علاوه بر اخلاص، عمل به این جمله بود.
و حالا خدا را شکر میکرد که وقتی کنار دانش آموزانش قرار می گیرد به معنای واقعی کلمه کیف می کند!
و باز هم خدا را شکر میکند که عنایت کرد تا بتواند متربیان و دانش آموزانش را مثل فرزندانش دوست بدارد.
اما الان حسی فراتر از فرزندان خودش به آن ها دارد.
حس...
یاد روایت امام رئوف سلام الله علیه افتاد که فرمودند:
امام پدری ست مهربان..
و حالا دیگر متربیان و دانش آموزانش فقط فرزندانش نبودند،
بلکه فرزندان امام زمانش بودند که باید هوایشان را تمام قد می داشت...
و اما بعد:
اللهم بیّض وجهی...
پ ن:
خدایا فرزندانم ارمغانی از رحمت بیکران تو هستند،
خرسندشان به تندرستی و یاری امام زمانشان
سلام الله علیه
