سلام بر محبين اهلبيت عليهم السلام
روزي منکر اومد و لباس معروف را پوشيد رفت يه گوشه تاريک نشست و نقشه کشيد و بعد اومد و حق معروف اصلي رو غصب کرد گذشت و گذشت و اين معروف قلابي به بچه هاش ياد داد که هميشه با لباس معروف، بچه معروف هاي اصلي را اذيت کنن و تا ميتو نن نمادهاي خوبي را بد جلوه بدن و پليديها را زيبا به همين خاطر بسياري از مردم بي خبر هم جذبشون شدن تا اينکه کم کم تکنولوژي بوجود اومد و بچه معرفها واقعي تونستند نداي حقانيت خودشون را به گوش مردم بي خبر برسونن و مردم هم که تا حدي به باطن خبيث اين معروف قلابيها يا همون منکيريون يا بهتر بگم بکريون يا نه مکريون پي برده بودن کم کم به حرفهاي معروف گوش دادن و جذبش شدن. حالا ديگه مکر يا بکر يا منکر چاره اي نداشت که دوباره به بچه هاش ماموريت بده و تو اين دوره هم يکي از وقيح ترين بچه هاشو فرستاده با لباس معروف ولي اين بچه منکر خيلي زرنگ نيست و دستش رو شده اگه گفتي اين منکر کوچولو کيه ؟
اگه فهميدي 2تا صلوات محمدي جايزه داري

بارها اين تجربه تلخ را تجربه کرده بود و هر بار به بعد از شنيدن نيش و کنايه هاي ديگران يادش مي افتاد که توکلش چقدر ضعيف شده که به دلداري ديگران محتاج شده و نهايتا اين حديث يادش مي آمد که غم مومن در دلش و شاديش در چهره است و باز بيشتر خود را سرزنش مي کرد از اينکه باز بازنده امتحان الهي شده و شايد مومن نيست که علامت مومن را ندارد اما چنديست در شدذت سختيها هم به کسي وابسته نيست و با کسي درد و دل نمي کند جز خدا، احساس تنهايي سختي مي دهد اما وقتي خود و خدا را با هم تنها مي بيند احساس مي کند بزمش کامل و شيرين گشته
مي ارزيد، مي ارزيد آن تنهايي به شيريني بعدش، شيريني آغوش خدا


گر چه منکر شناخت دوستان در سختي ها نيست که دوست خوب، خود را در سختي ها نشان مي دهد